Część trzecia: Instytut

          Emma odzyskała przytomność na długo przed tym, jak odważyła się otworzyć oczy. Wcześniej nasłuchiwała czujnie, by się upewnić, że jest w bezpiecznym miejscu. Słyszała tylko cichy szmer rozmowy dwóch kobiet, przerywany dłuższymi okresami ciszy, gdy jedna z nich wychodziła – już po chwili odróżniała je od siebie. Jeden głos był wysoki, kobiecy i ogólnie przyjemny dla ucha, drugi – nieco piskliwy, jego posiadaczka miała tendencję do ucinania końcówek. Mówiły jednak przeważnie zbyt cicho, by mogła wyłapać cokolwiek poza pojedynczymi słowami.
Emmę wprowadzono w stan śpiączki farmakologicznej zaraz po tym, jak przybyła do Instytutu. Zrobiono to z powodu jej obrażeń i ogólnego stanu, także psychicznego. Odpoczynek miał sprawić, że poczuje się lepiej, a praca uzdrowicieli będzie nieco prostsza, gdy nie będzie się rzucać i wyć z bólu.
Melania siedziała przy kobiecie przez większość czasu, choć w dość bezpiecznej odległości. Podczas opatrywania ran Emmy znalazła pewien bardzo dziwny znak na jej karku i wolała mieć się na baczności. Jednak to nie ona podjęła decyzję o przywiązaniu dziewczyny do łóżka – ten pomysł podsunęła Rozalia, która od czasu do czasu wpadała do lecznicy, by podzielić się nowinkami od Nataniela. Ogólnie rzecz biorąc nie były to wieści, które osoba w stanie Emmy pragnęłaby usłyszeć.
Prawdę powiedziawszy, Melania chciała mieć to już z głowy. Miała  bardzo dobrze opanowaną sztukę ziołolecznictwa i opatrywania ran, ale dużo lepiej czuła się w gabinecie szefa Instytutu, gdzie mogła pomagać przełożonemu w pełnieniu obowiązków – była jego sekretarką i prawą ręką. Sprawiało jej to mnóstwo satysfakcji, której nie dawało ślęczenie przy tej dziwnej kobiecie. Prawdę mówiąc, gdyby nie to, że osobiście poprosił ją o to Nataniel, nigdy by się na to nie zdecydowała. Gdy ją tutaj przyniesiono, przybyszka miała na sobie praktycznie samą bieliznę – trzeba dodać, że krój tego odzienia był, w ocenie Melanii, skrajnie nieprzyzwoity – co prowadziło do prostego wniosku: albo była prostytutką, jedną z upadłych kobiet z szemranej dzielnicy, albo wiedźmą, która odprawiała swoje chore obrządki, nim ją pojmano. Biorąc pod uwagę to wszystko nie można się dziwić, że Melania życzyła sobie, by przybyszka odzyskała przytomność i jak najszybciej znikła tak z Instytutu, jak i z życia jego mieszkańców.
Kiedy więc Emma uchyliła wreszcie oczy, Melania poczuła osobliwą mieszaninę uczuć – ulgę z odrobiną strachu.
- Proszę, proszę. Witaj wśród żywych. – powiedziała ostrożnie. Dziewczyna spróbowała odruchowo się podnieść, lecz gdy jej się to nie udało, spojrzała z zaskoczeniem na siedząca przy niej szatynkę, niewątpliwie właścicielkę piskliwego głosu. Nie mogła mieć więcej, niż trzydzieści lat i obiektywnie patrząc była dość przeciętnej urody. Ładna, ale pospolita.
- Dlaczego jestem związana? – spytała Emma chrapliwie.
- Musimy się upewnić, że nie jesteś czarownicą.
Kobieta nie powstrzymała się przed pełnym irytacji sapnięciem.
- Myślałam, że mam to już za sobą. Nie jestem czarownicą. Proszę, rozwiąż mnie. Potwornie zaschło mi w gardle.
Melania zignorowawszy pierwszą część prośby, przytknęła potrzebującej do ust puchar z wodą, który przygotowała sobie na stoliku. Mimo niewygodnej pozycji, Emma łapczywie wypiła całość, choć część wody ściekała jej z kącików ust, mocząc pościel. Zakaszlała. Melania odstawiła opróżniony puchar na miejsce.
- Dziękuję.
Odpowiedziało jej nieznaczne skinięcie głowy. Właścicielka brązowych włosów, spływających na plecy miękkimi falami, była myślami gdzieś indziej.
Podniosła się z miejsca. Materiał błękitno - białej sukni, przyozdobionej gdzieniegdzie kwiatowym haftem, zaszeleścił subtelnie.
- Powinnam zawiadomić przełożonego, że się obudziłaś. Nie ruszaj się stąd. – dodała niepotrzebnie, wychodząc z pomieszczenia. Cicho zamknęła za sobą drzwi. Emma przez chwilę śledziła echo jej oddalających się kroków, po czym opadła na poduszki – była związana tak mocno, że była w stanie tylko nieznacznie unieść kark. Przynajmniej skrawki materiału nie wpijały się w ciało tak jak szorstkie liny, ale i tak było to bardzo nieprzyjemne dla jej pokaleczonej skóry.
Gdy Melania wróciła, nie była sama – za nią podążała piękna, młoda dziewczyna o złotych oczach i tak jasnych, że niemal białych włosach, upiętych w elegancki kok na czubku głowy. Ubrana była w uwydatniający krągłość piersi gorset i drapowaną spódnicę w odcieniach szarości i fioletu – tak byłaby ubrana w wiktoriańskiej Anglii dama z dobrego domu. Przyjrzała się Emmie z nieskrywaną ciekawością, kobieta dostrzegła w jej oczach nawet niezbyt pasujący do damy pewien figlarny błysk. Emma miała nadzieję, że to dobry znak.
- Rozwiążemy cię teraz, ubierzemy i zaprowadzimy do szefa Instytutu. Chce się z tobą widzieć. – w głosie Melanii pobrzmiewało jawne niezrozumienie dla decyzji Nataniela – Nie próbuj robić niczego głupiego. Zrozumiałaś?
Emma słabo skinęła głową. Kobiety pochyliły się nad nią, by oswobodzić ją z więzów. Gdy skończyły, z ulgą rozmasowała obolałe nadgarstki. Melania bez zbędnych ceregieli ściągnęła z domniemanej czarownicy halkę, w którą ubrała ją na czas pobytu w lecznicy i założyła jej gorset, który związała z przesadnym zaangażowaniem, odbierając nieprzyzwyczajonej do tego elementu garderoby Emmie dech w piersi na dobrych kilka sekund. Na gorset wciągnęła prostą, jak na standardy wiktoriańskiej mody, zieloną sukienkę w stylu empire.
Gdy była już ubrana, Emma nagle sobie o czymś przypomniała. Jej dłoń powędrowała do dekoltu, jednak nie natrafiła na to, czego szukała.
- Miałam łańcuszek… - zaczęła, lecz białowłosa dama wpadła jej w słowo.
- Chodzi ci o ten? – upewniła się, pokazując jej trzymaną w dwóch palcach błyskotkę.
- Tak! – Emma pochwyciła ozdobę i przyjrzała się jej dokładnie, zanim założyła ją na szyję. Wydawało się, że pozostawała nieuszkodzona – Jakim cudem go odzyskaliście?
Kobieta wzruszyła ramionami.
- Sami nam go oddali. Pewnie bali się, że ciąży na nim urok, czy coś. – nieznacznie prychnęła, jakby chcąc pokazać, co o tym sądzi. Emma poczuła do niej pewną sympatię i uśmiechnęła się do niej z wdzięcznością, za to Melania zgromiła ją spojrzeniem – To ładny drobiazg. – dodała, zupełnie nieprzejęta reakcją starszej koleżanki – Skąd go masz?
Emma raz jeszcze spojrzała na miniaturowy aparat, zanim ukryła go pod ubraniem. Już miała powiedzieć, że dał jej go narzeczony, ale coś ją powstrzymało.
- To od kogoś bliskiego memu sercu. – powiedziała jedynie, na co białowłosa kobieta skinęła głową ze zrozumieniem.
Wreszcie trzy kobiety wyszły na korytarz. Emma nie mogła oprzeć się wrażeniu, że mimo pozornej swobody ruchów, obydwie bacznie ją obserwują, śledząc każdy krok. W milczeniu pokonywały kolejne korytarze, aż Emma zupełnie straciła orientację. Wreszcie dotarły do celu, czyli dwuskrzydłowych, ciężkich drzwi ze złoconymi klamkami. Młodsza z prowadzących Emmę kobiet zastukała i odczekała kilka sekund, zanim wszystkie usłyszały krótkie „Proszę!”. Kobiety otworzyły drzwi i wprowadziły Emmę do środka gabinetu, gdzie już czekał na nie Nataniel. Skinął im głową w podziękowaniu, nie spuszczając jednak uważnego wzroku z nowo przybyłej.
- Dziękuję. Zostawcie nas, proszę, samych.
Białowłosa dama skinęła i od razu się wycofała, lecz widząc Melanię, która całą mową ciała dawała do zrozumienia, że nigdzie się nie wybiera, szybko złapała ją pod rękę i pociągnęła za sobą. Szatynce wyraźnie było to nie w smak.
- Świetnie. – Nataniel uśmiechnął się uprzejmie do zdezorientowanej Emmy, gdy tylko zamknęły się drzwi za dwiema kobietami – Może się czegoś napijesz?
Dziewczyna podziękowała, kręcąc głową. Co jak co, ale potrafiła wyczuć, kiedy ktoś spodziewa się po niej, że nie przyjmie poczęstunku.
- Dobrze. Rozumiem więc, że możemy przejść do konkretów. – Nataniel usiadł w jednym z rzeźbionych foteli i gestem poprosił Emmę, by zrobiła to samo. Przysiadła na samym brzegu mebla, wyprostowana jak struna pod wpływem opinającego ją ciasno gorsetu, czujna w razie gdyby blondyn okazał się być kolejnym napastnikiem.
- Nazywam się Nataniel. Jestem szefem miejsca, w którym się znalazłaś, pani. Nazywamy je Instytutem. Czy coś ci to mówi?
Emma zaprzeczyła ruchem głowy. Poczuła jednak w obowiązku się przedstawić i podziękować za ratunek – gdy to zrobiła, doczekała się jedynie reakcji w postaci oszczędnego skinienia.
- Musisz wiedzieć, że moi podwładni przyprowadzili cię tutaj bez mojej zgody. Przyznaję, że nie pochwalam ani nie rozumiem ich decyzji. Mimo to, jeśli pozwolisz, chciałbym zadać ci parę pytań, zanim opuścisz te mury i – na co nie ukrywam, liczę – więcej tu nie wrócisz.
Emma zesztywniała. Zamierzali się jej stąd pozbyć? Poczuła, jak ogarnia ją panika. Czymkolwiek zajmował się ten… Instytut, było to jedyne, względnie znane jej miejsce. Dokąd miała pójść? Nie mogła wrócić do budynku z szafą, to zrozumiała aż nazbyt dobrze. Nie znała zwyczajów tych czasów, nie miała tutaj nikogo.
W kilka sekund pojęła, że musi zrobić wszystko, by odwieść złotookiego mężczyznę o pozornie przyjaznym obliczu od tego pomysłu, jeśli tylko chce przeżyć i zobaczyć jeszcze na oczy swojego narzeczonego.
Emma nie mogła oprzeć się wrażeniu, że cała ta sytuacja przypomina jej rozgrywkę RPG, rozgrywającą się w wyobraźni graczy jedną z wielu sesji Warhammera, na które chodziła z Arminem. Miała wrażenie, że jeśli powie coś nie tak, zaraz odezwie się Mistrz Gry, powie: „No dobrze, to rzuć sobie na ogładę na minus dwadzieścia - zobaczymy, czy cię wysłucha”, a jeśli rzut nie wyjdzie, będzie musiała odejść i… no właśnie, i co wtedy? Śmierć postaci w świecie gry jest bolesna, ale to była ponura rzeczywistość.
Skinęła powoli głową, gdy tylko zdała sobie sprawę, że Nataniel wciąż czeka na jej odpowiedź.
- Świetnie. Załóżmy przez chwilę dla odmiany, że nie jesteś czarownicą. Melania poinformowała mnie o dziwnym znaku na twoim ciele. Nigdy nie słyszałem o damie, noszącej coś podobnego. Czy możesz mi wyjaśnić jego pochodzenie?
Emma przez ułamek sekundy nie potrafiła się zorientować, o co może chodzić mężczyźnie; gdy sobie przypomniała, odruchowo sięgnęła do tatuażu na swoim karku. Była to nordycka runa, Berkano, oznaczająca nowy początek, kobiecość, wyobraźnię… W założeniu miała przynieść Emmie czułość. Był to stary tatuaż, wykonała go zaraz po ukończeniu liceum i często o nim zapominała. Gdyby ktoś jej kiedyś powiedział, że będzie miała z jego powodu kłopoty, prawdopodobnie roześmiałaby się mu w twarz – tak niewinny jej się wydawał. Aż do tej chwili.
- Tam, skąd pochodzę, takie ozdoby są powszechne, nawet u dam. – powiedziała ostrożnie.
Nataniel uniósł brew.
- W istocie, musi być to niezmiernie daleko.
- To prawda. – przyznała Emma bez wahania. Jej świat został rozciągnięty o kolejny wymiar, czas, który wyznaczał granice znacznie bardziej bezkompromisowo niż robiła to mapa. W pewnym sensie wciąż była przecież blisko domu. W rzeczywistości jednak nigdy nie była dalej.
- Rozumiem. Czy możesz zatem spróbować mi wyjaśnić twoją obecność w domu Mistrza? Rzekomo pojawiłaś się znikąd w jego prywatnych kwaterach.
Emma szybko przeanalizowała możliwe odpowiedzi i zrozumiała, że żadne wyjaśnienie nie zdołałoby przekonać szefa Instytutu, że był to czysty przypadek. Żadne – poza jednym.
- Powiem prawdę. – oznajmiła Emma, wyżej unosząc podbródek – Jest ona trudna do pojęcia i zawiła, liczę jednak, że moja szczerość zostanie doceniona.
Nataniel postanowił nie przerywać. Słuchał jedynie, skupiając na kobiecie całą swoją uwagę.
Emma zaczęła mówić o tym, jak sprowadziła się z narzeczonym do nowego mieszkania, o dziwnym dźwięku, który nie dawał jej spać w nocy i zamykających się za nią z hukiem drzwiach szafy. Informację, w którym roku do niej weszła, zachowała Natanielowi na sam koniec. Ten nie odzywał się jeszcze długo po tym, jak skończyła mówić.
- Uważasz więc, że mogłabyś w ten sam sposób wrócić do swoich czasów? – upewnił się mężczyzna. Rzeczowy ton zaskoczył Emmę. Czyżby uwierzył jej bez zastrzeżeń?
- Taką mam nadzieję. – przytaknęła.
- Jakie więc masz dowody na prawdziwość swoich słów? Jeżeli istotnie przybywasz z przyszłości, zapewne masz dla mnie mnóstwo ciekawych informacji? Jak wygląda życie w… dwa tysiące siedemnastym roku?
Emma raptownie zamilkła. Nie może teraz zacząć opowiadać o Internecie, telewizji, zakorkowanych drogach szybkiego ruchu czy innych rzeczach, będących do niedawna jej codziennością – nie miała szans zostać dobrze odebraną z takimi rewelacjami.
Przedłużającą się ciszę, podczas której Emma próbowała odnaleźć informacje, mogące okazać się pomocne, przerwał sam Nataniel.
- Musisz wiedzieć, pani, że nie dałem wiary twoim słowom. – mężczyzna podniósł się z zajmowanego miejsca wyraźnie czekając, aż Emma zrobi to samo – Powinnaś natychmiast opuścić Instytut. Zalecam zrobienie tego dobrowolnie.
Kobieta poczuła nagle, że drży.
- Powiedziałam prawdę, co do jednego słowa. Nie możesz mnie stąd wyrzucić! Nie mam dokąd pójść!
- To już nie moje zmartwienie i owszem, mogę to zrobić. Jak wspomniałem, jestem dziedzicem tego miejsca i to do mnie należy ostateczna decyzja o tym, kto może tu pozostać, a kto nie.
- Zabierzcie mnie z powrotem do pokoju z szafą, a zniknę i więcej tutaj nie wrócę!
- Dostanie się tam byłoby trudne jeszcze przed bezmyślnym odebraniem ciebie, pani, z rąk ludzi Mistrza; w obecnej sytuacji jest praktycznie niemożliwe. Nie będę narażał życia swoich ludzi dla czegoś tak niepewnego. Przykro mi. Możemy odprowadzić cię we wskazane miejsce, z którego będziesz mogła wyruszyć dalej. To wszystko, co mogę dla ciebie zrobić.
Nataniel nadal spoglądał na nią wyczekująco, podniosła się więc z miejsca. Potrzebowała rozpaczliwie czegoś, o co mogłaby się zaczepić, jednak jak na złość - nie potrafiła przypomnieć sobie żadnego faktu, który mógłby jej się przydać w tej sytuacji.
Co zrobiłaby jej postać?
Odpowiedź nasunęła się sama, gdy dziewczyna – znów odruchowo - dotknęła dłonią łańcuszka. W nagłym olśnieniu, wydobyła zawieszkę spod ubrania, zdjęła z szyi i wyciągnęła dłoń z nim w kierunku zaskoczonego szefa Instytutu.
Teraz potrzebowała rzutu wystarczająco dobrego, by odnieść kilkustopniowy sukces.
W umyśle Emmy kości do gry zastukały o siebie, gdy potrząsnęła nimi w zamkniętej dłoni.
Rzut.
- Co to jest?
- Dowód.
Mężczyzna wziął do ręki łańcuszek, uważnie przyglądając się zawieszce z wrodzoną skrupulatnością, która nakazywała mu uważną weryfikację każdej nowej informacji przed podjęciem ostatecznej decyzji.
- To żaden dowód – ocenił wreszcie. – Zwykła błyskotka.
- Mylisz się. Dostałam go od narzeczonego w ramach podarunku zaręczynowego. Moją pasją jest fotografia. To, co trzymasz, to miniaturowy aparat. Właśnie tak będą wyglądać w przyszłości.
Mężczyzna w milczeniu spoglądał to na wisior, to na Emmę, jakby usiłował znaleźć logiczne wytłumaczenie dla niecodziennego wyglądu jej biżuterii. Jak na złość, zamiast odnaleźć dowody na kłamstwo, znajdował coraz więcej podobieństw pomiędzy współczesnymi – w jego czasach – aparatami, a błyskotką Emmy. Nie mógł połączyć wyglądu zawieszki z niczym innym.
Oddał kobiecie jej własność, nie spuszczając jej z oka. Założywszy na szyję wisior, natychmiast ukryła go pod ubraniem. Milczenie się przedłużało.
- Dobrze. Możesz zostać, przynajmniej na razie, dopóki więcej się nie wyjaśni. – powiedział w końcu Nataniel. Emma poczuła, jakby zdjęto jej z serca olbrzymi ciężar. Mężczyzna wezwał z powrotem dwie kobiety i oznajmił, że przybyszka przez jakiś czas zostanie z nimi. Melania była wyraźnie niezadowolona i rozczarowana decyzją przełożonego, jednak twarz jej białowłosej towarzyszki nie zdradzała niczego. Nataniel polecił kobietom zaprowadzić kobietę do Iris, by ta znalazła jej jakieś zajęcie. Gdy wyszły, zatrzymał jeszcze na chwilę Emmę.
- Na twoim miejscu, nie mówiłbym o tym nikomu więcej. – poradził. Kobieta skinęła mu głową w odpowiedzi.
- Dziękuję. – nie odpowiedział. W milczeniu odprowadził dziewczynę wzrokiem, aż ta zniknęła za drzwiami jego gabinetu.
Nie potrafił w żaden sposób tego wyjaśnić.
Czy życie musi płatać właśnie jemu takie niespodzianki? Czuł się taki zagubiony, gdy nie mógł sobie czegoś racjonalnie wytłumaczyć.
Podszedł do barku, nalał do szklanki whiskey i wzniósł oszczędny toast w stronę wiszącego na ścianie portretu z surowym obliczem jego ojca.
- Twoje zdrowie, ojcze, niech cię szlag. – mruknął, biorąc niewielki łyk. – Byłbyś ze mnie dumny.
Nataniel nie doczekał się odpowiedzi. Nie oczekiwał jej. Wiedział, że to nieprawda.


---

Hej!
Myślę, że ta trzecia część to dobry moment, by poprosić Was o szczerą opinię: jak Wam się podoba osadzenie bohaterów SF w tak nietypowej rzeczywistości? Co sądzicie o podziale ról, czy uważacie, że pasują one do tych postaci? Jak Wam się widzi główna bohaterka?
Będę wdzięczna, jeśli poświęcicie chwilę na pozostawienie swojego komentarza z Waszymi przemyśleniami, dotyczącymi tej historii.
Pytanie o inspirację pozostaje aktualne, przynajmniej jedno jej źródło możecie już być w stanie wyłapać :)
Buźka i do piątku! :*
Namida